REIS BABBELS

‘Zou je ’t misschien zien zitten om met me mee te gaan?’ vraagt Dennis me. ‘Gewoon voor de zekerheid, zodat je eventueel kan ingrijpen als het misgaat of als ze me niet begrijpen.’ Ja hoor, dat wil ik gerust wel doen. Al vraag ik mij stiekem af hoe ik dat in godsnaam zou moeten doen, ‘ingrijpen’. ‘Naar welke wil je gaan?’ vraag ik hem terwijl we de deur uitlopen. ‘Ik dacht naar die ene hier om de hoek, je weet wel, bij dat mannetje die altijd zo vriendelijk naar ons zwaait.’ Oké dan, om de hoek it is!

Bij ons om de hoek: een straat waar je het echte Vietnamese straatleven kan opsnuiven. Hier in de grote stad Saigon is werkelijk álles te vinden, in elke categorie en in elke prijsklasse. Je vindt hier in de stad de meest exclusieve haute couture kledingzaken, de duurste gastronomische restaurants en de meest luxe wellness spa’s. Daarnaast heb je gelukkig ook nog genoeg betaalbare kledingzaken, boetiekjes en restaurantjes waar de gemiddelde toerist z’n hart kan ophalen zonder al te diep in hun beurs te moeten duiken.

En dan zijn er ook nog de straatjes zoals bij ons om de hoek. Hier gebeurt het allemaal buíten. Als kleine ondernemer heb je in Vietnam niet perse een pand nodig. Nee hoor, een stukje straat, een stalletje of zelfs een brommer of een fiets is genoeg om hier je eigen zaak te kunnen openen. Overdag staan hier dames met hun fruit in een kleurig pallet uitgestald op straat, je ziet hier mannen met hun hakbijl achter een tafeltje met vers geslacht vlees en er hangen rekken vol met praktische kleding voor de modebewuste Vietnamese vrouw.

’s Avonds is het hier pas echt genieten. De koopwaar maakt dan plaats voor eetwaar. Uit het niets worden er ‘keukentjes’ opgebouwd op straat, kleine tafeltjes en stoeltjes eromheen en voilá; een restaurantje is geboren. Dit soort eetstalletjes bieden vaak maar 1 of 2 verschillende gerechten aan, en altijd hetzelfde, maar altijd heerlijk en verser dan vers. Dennis en ik zitten graag op straat. Voor ons is dit echt genieten, lekker hapje, biertje en dan het straatleven observeren. Honger hoef je hier nooit te hebben, er fietsen namelijk de hele dag door ook nog straatventers door de straat, die hun eigen gemaakte zoete of hartige snack verkopen. Gedroogde (inkt)vis, gesneden fruit, gekke Vietnamese worstjes, rijstcrackers, pinda’s, voor ieder wel wat wils. Je hoort ze al van verre aankomen, schreeuwend op hun fiets hun koopwaar aan de man brengend. Wil je iets van ze kopen, schreeuw je gewoon net zo hard terug totdat ze stoppen. Zo gaat dat hier. Het enige wat je hier gek genoeg nooit tegenkomt zijn Westersen. Die zitten waarschijnlijk een paar straten verderop in de toeristenbuurt.

Vandaag komen we niet voor eten. Nee, vandaag gaat Dennis z’n haar laten knippen. En wel bij ons om de hoek, bij een straatkapper. Deze mannen hebben hier en daar zichzelf een stuk buitenmuur toegeëigend, een spiegel opgehangen en een stoel neergezet. En met wat knip en kam spulletjes in een toilettas heb je al een heuse kapsalon. Meer heb je niet nodig toch? In het verleden heeft Dennis al wel vaker z’n haren laten knippen in Vietnam, ook bij een lokale kapper, maar dat was dan wel nog in een ‘echte’ kapsalon. Je weet wel, zo eentje met gewoon muren en een ingang met een deur. Nu dus voor het eerst op straat. En ik mag mee als bodyguard voor ‘als het misgaat’.

Onze buurman glimt van trots als Dennis zijn bos met wilde haren aan hem aanbiedt. Met handen en voeten probeert de toch ietwat benauwde Dennis hem uit te leggen hoe hij z’n nieuwe coupe graag wilt: de zijkanten met de tondeuse op standje 3 en van boven niks eraf. Zo moeilijk moet dat niet zijn en onze buurman begint driftig z’n benodigde gereedschap bij elkaar te sprokkelen. Hij doet het werkelijk waar keurig en met zoveel concentratie en precisie dat het vertrouwen in hem al snel groeit. Ik knik met een geruststellend glimlachje naar Dennis, die ondertussen alweer wat rustiger durft te ademhalen.

Buurman legt z’n tondeuse weg en ik zie hem een ander apparaat pakken. Een kleinere tondeuse dit keer, zonder kop en ik ga er eigenlijk vanuit dat dat is om Dennis z’n nekharen mooi bij te trimmen. Hij zet het apparaat in Dennis z’n nek, maar in plaats van naar beneden te scheren, beweegt hij hem plots met een ferme beweging naar boven, zo achter z’n oor langs! “Uh… Dennis…?” begin ik vrij ongemakkelijk. “Uhm… tis wel heel kort hoor wat ie nu doet…”. Ik volg nauwgezet de kapper z’n bewegingen en ik zie dat hij een soort figuurtje aan het scheren is. Ik kan bijna m’n lachen niet inhouden. “Hij maakt er een heel kunstwerk van hoor!” Buurman kijkt even van een afstandje trots naar z’n masterpiece om vervolgens nog wat kleine puntjes bij te werken met een scheermesje. En ik? Ik laat hem gewoon maar rustig z’n gang gaan. Lekkere bodyguard ben ik…

Wist je dat in ’n mega toeristisch land zoals bijvoorbeeld Thailand 70% van al het geld wat daar wordt uitgegeven door toeristen, uiteindelijk weer het land verlaat? Meer dan 2/3 van het geld belandt dus uiteindelijk niet bij de lokale bevolking, maar in de handen van buitenlandse touroperators, hotels en restaurants.

En wist je dat de meeste reizigers vaak willen reizen om zogezegd ‘nieuwe culturen te leren kennen’, maar dat ze uiteindelijk minstens 85% van hun vakantietijd eerder met andere toeristen doorbrengen dan met locals? Probeer daarom tijdens je vakantie eens wat vaker je geld uit te geven bij de ‘kleine zelfstandige’, dus eten op straat, slapen in homestays etc. Het is niet alleen een super leuke manier om het land en de cultuur te leren kennen, maar je helpt daarbij de lokale economie én je bespaart zelf ook nog eens veel geld uit!