REIS BABBELS

Met een glimlach van oor tot oor zitten we in de taxi. Het is amper zes maanden geleden dat we in deze zelfde stad in een taxi zaten, precies hetzelfde ritje, maar dan de omgekeerde weg. Zes maanden. Het is voorbij gevlogen, als in een oogwenk, maar tegelijkertijd lijkt het ook weer een eeuwigheid geleden. Is misschien ook niet zo gek, gezien het grote contrast waarin we het laatste halfjaar geleefd hebben.

Ik kijk naar buiten door het raampje en zie het oude en inmiddels al vertrouwde stadsbeeld. De hectiek van het chaotische verkeer. Het hysterische getoeter om ons heen. Grote gebouwen, kleine gebouwen, de drukke straten zij aan zij volgebouwd. En tussendoor de kraampjes waar ze al dat heerlijke streetfood verkopen. Kan je het je voorstellen dat we ons drie weken geleden nog in de besneeuwde Oostenrijkse bergen bevonden? Met een snowboard aan ons voeten, van de vrije natuur aan het genieten?

Zwijgend zitten Dennis en ik naast elkaar. Alle indrukken even op ons in laten werkend, maar duidelijk beide genietend van het stadsleven wat aan ons voorbij schiet. Onze taxichauffeur heeft een vrolijk cd’tje van Boney M opstaan en ik begin zachtjes de welbekende deuntjes mee te zingen. “Hoorray, hoorray, it’s a holi-holiday….” Toepasselijk, denk ik in mezelf. Eigenlijk is ons leven al ‘n jaar lang één grote vakantie…

Vanaf het moment dat we vorig jaar Brugge achter ons hebben gelaten is het alsof we in een droom hebben geleefd. We rolden van het ene avontuur in het andere. Van de tempels in Thailand naar de watervallen in Laos en uiteindelijk op de motorbike Vietnam door crossend. We hadden Azië nog maar amper achter ons gelaten of een nieuw avontuur stond ons alweer op te wachten: met z’n tweetjes een chaletje runnen in de Oostenrijkse bergen. Met de bergen in ons achtertuin en de skigondels naast de deur. Kon het leven ooit nóg beter worden dan dit?

En nu zitten we weer in de taxi. Zodra we ‘onze’ straat inrijden waar we vorig jaar een maand hebben gezeten, knijp ik Dennis even zachtjes in z’n hand. Kijk daar! Nog steeds datzelfde madammeke die van die lekkere noodles verkocht. En zie je? Dat mannetje die toen m’n band heeft geplakt zit er ook nog steeds! We stappen uit en lopen het laatste stukje, het drukke straatleven in ons opnemend, terwijl er hier en daar enthousiast naar ons gezwaaid wordt. Verrek, de buurtjes van de straat kennen óns ook nog! We glimlachen vriendelijk terug naar iedereen die we passeren. Het is een warm welkom en het liefst zouden we wel met iedereen even een praatje willen maken. Het liefst zouden we willen zeggen hoe leuk het is om ze weer terug te zien en ze vertellen waar we hebben gezeten en wat we hebben gedaan. Het liefst zouden we hen ook willen vragen hoe het met ze gaat, maar helaas gaat dat allemaal niet. Want zij spreken geen van allen Engels en wij spreken geen Vietnamees. Dus blijven we maar vriendelijk terug wuiven en glimlachen. Ik denk dat we elkaar zo ook wel begrijpen.

Het was op 5 mei dat we aankwamen in Vietnam, de dag dat heel Nederland 70 jaar bevrijding vierde. Een paar dagen daarvóór was het groot feest in Vietnam: Het was namelijk precies 40 jaar geleden dat de oorlog tegen de Amerikanen gewonnen werd. En wij? Wij zijn elke dag opnieuw super dankbaar voor het vrije leven dat we leiden en beseffen maar al te goed dat vrijheid niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Daarom genieten we met volle teugen van elk moment, of het nu in Nederland of België is en in Oostenrijk of Azië….. Genieten jullie ook weer een beetje met ons mee? 😉