REIS BABBELS

Denk je aan Vietnam, dan denken vele meteen aan de Vietnam oorlog (of de Amerikaanse oorlog zoals deze hier genoemd wordt). Een afschuwelijke periode in de geschiedenis van dit prachtige land. Het is ongelooflijk om te zien hoe een land (en dan spreek ik voornamelijk over het volk) zich zo snel weer heeft kunnen herstellen na zo’n zwarte, zwarte periode (ook al zijn de littekens nog wel steeds duidelijk aanwezig). Het zegt veel over hun mentaliteit, of zoals een Vietnamese man ooit zo mooi en simpel verwoordde:”Dat was lang geleden. Veel slechte dingen zijn er gebeurd. Maar nu moeten we door met het leven.”

Ondanks dat het leven inderdaad gewoon weer door gaat, mag de geschiedenis vooral niet verloren gaan. Voor iedereen die wat meer over de oorlog wil weten of leren zijn er tal van mogelijkheden. Ontelbaar veel boeken zijn er over vol geschreven, de nodige films hebben de bioscopen al gehaald en dan hebben we natuurlijk ook nog de vele musea over dit zware onderwerp. Oorlog loopt als een rode draad door het officiële toerisme van Vietnam. Van de indrukwekkende oorlogs musea in zowel Hanoi als Saigon, tot de beklemmende Cu Chi tunnels, elk vertelt een deel van het oorlogsverhaal op hun eigen manier. De ene nog heftiger of indrukwekkender dan de ander. Geen lichte onderwerpen hier, maar wel belangrijke. Belangrijk om de geschiedenis van een land een beetje beter te leren kennen of te begrijpen. Alhoewel…. Wat leren we hier nu eigenlijk?

Om heel eerlijk te zijn, zet ik soms mijn vraagtekens bij verschillende dingen die ik zie. Niet dat ik twijfel aan de echtheid over de verhalen die mij voorgeschoteld worden in de verschillende musea. God, nee, de gruwelijkheden waar ze over vertellen zijn wel degelijk gebeurd, dat is een feit! Amerika hééft veel oorlogsmisdaden begaan, en ze hébben ontelbaar veel schade aan dit prachtige land toegebracht. Denk aan alle bombardementen waardoor onschuldige burgers, vrouwen en kinderen gedood zijn. Denk aan de vele landmijnen, die jaren ná de oorlog nog steeds voor nieuwe slachtoffers zorgden. Of denk aan de napalm en Agent Orange, misschien wel het ergste wapen van al welke ze gebruikten tegen de “vijand”. Het zwaar chemische goedje, waarvan ze tijdens de oorlog in totaal 43 miljoen liter over Vietnam hebben uitgesproeid, zorgt tot op de dag van vandaag nog steeds voor extreme misvormingen bij de geboorte van vele baby’s. Kanker verwekkend, DNA voor generaties lang aangetast, vruchtbare grond vergiftigd, iets wat niet meer uit te wissen valt en waar de (achter)kleinkinderen nog voor wie weet hoe lang de gevolgen van moeten dragen.

En vergeet ook niet de “My Lai Massacre“, de afschuwelijke massa moord van wellicht 500 ongewapende burgers, waaronder ook ontelbaar veel vrouwen, kinderen en baby’s. Vrouwen werden verkracht, mannen werden gemarteld, kinderen werden neergeschoten. Het bloed van deze slachtoffers kleeft aan de handen van de U.S. Army. Een gruwelijke oorlogsmisdaad die Amerika en het leger voor lange tijd in doofpot probeerde te stoppen, maar die uiteindelijk toch aan het licht kwam bij het grote publiek. Een heel peleton, ruim 24 man, die schuldig zijn aan deze gruwelijke daden, maar waarvan er slechts eentje (te licht) voor veroordeeld is geweest. Feit.

En daarmee is het verhaal uit. Althans, volgens de vele musea dan toch wel. Maar kent niet elk verhaal twee kanten? Is deze versie niet een tikkeltje onvolledig? Want hoe zit dat dan met de Vietcong? Neergezet als vrijheidsstrijders, maar vergeten we dan zomaar hún oorlogsmisdaden? Vergeten we voor het gemak even de onschuldige burgers, gedood tijdens de vele guerilla aanvallen, wiens bloed aan de handen van de Vietcong kleeft? Denken we niet meer aan Hue en de Dak Son massacre, waar duizenden burgers de dood vonden? Waar mensen gruwelijk gemarteld werden, levend begraven, waar de buik van zwangere vrouwen opengereten werden en waar mensen zonder pardon in stukjes werden gehakt met een machette. Dorpen werden in brand gestoken, handen van kinderen werden afgesneden, ontelbaar veel van dit soort terreur acties tegen het (Zuid) Vietnamese volk. Speelde dit zich ook niet af tijdens die zélfde oorlog? En hoort het daarom ook niet thuis in de geschiedenisboeken en musea? Ik ben absoluut van mening dat een bezoekje aan de oorlogsmuseums zeker wel de moeite waard is; het is interessant, indrukwekkend en gewoonweg de keiharde waarheid die je te zien krijgt. Maar vergeet niet dat het enkel maar een deel van de waarheid is en dat het dus geen volledig beeld geeft van de vreselijke oorlogstijd. Het neigt soms zelfs een klein beetje meer naar anti-Amerika propaganda dan dat het de complete oorlogs geschiedenis vertelt… Misschien ietwat te eenzijdig neergezet?

Maar toen was daar Tam. Tam had de oorlog meegemaakt. En Tam had de oorlog op een manier meegemaakt die je niet vaak in de geschiedenis boekjes of musea terug vindt. We leerden dit madammeke kennen in Danang waar ze al haar hele leven woonde. Ze runt daar tegenwoordig een restaurantje/surfshop waar wij onze surfspulletjes huurden tijdens ons verblijf. Het koetjes en kalfjes gesprekje die wij met haar voerde ging al snel een serieusere kant op en voor we het wisten was ze honderduit aan het vertellen over haar zware herinneringen aan de oorlog. Tam was de Amerikanen dankbaar. De soldaten die in haar leven verschenen hebben haar en haar mensen juist geholpen! Ze zorgden voor bescherming, gaven voedsel, water en medicijnen. Ze hielpen met het opbouwen van vluchtelingenkampen waar hele dorpen zich schuil hielden. Tam vertelt hoe ze als klein meisje een bom in haar handen kreeg geduwd van de Vietcong, met de opdracht om het kamp binnen te gaan en deze volledig op te blazen. Ze heeft het niet gedaan, maar vreesde daarna elke seconde van de dag voor haar leven. Zoveel verhalen die ze ons vertelde, urenlang hingen we aan haar lippen. Vervolgens haalde ze een stoffig fotoboek tevoorschijn, met beeldmateriaal van hoe de Amerikanen de Vietnamese bevolking geholpen hadden. “Als de politie er achter komt dat ik deze foto’s bezit, sluiten ze me op!”. We keken met verbazing naar de vele foto’s en luisterden met ontzag naar de indrukwekkende verhalen erbij. En zeg nou zelf, de foto’s liegen niet! Toch…? Of was dit stiekem ook een soort lichte vorm van propaganda en liet Tam ons enkel zien wat zij wilde dat we zouden zien? Hoe dan ook, het was indrukwekkender dan elk ander museum die we bezocht hebben. En uiteindelijk, hoe het ook zij, of het nou de hele waarheid was of niet, het was in ieder geval Tam haar waarheid en weer eens een andere kijk op dezelfde gruwelijke geschiedenis…

Een verhaal kent altijd meerdere kanten en een oorlog kent niet slechts één good guy en één bad guy. Helemaal in deze oorlog, die te gecompliceerd was om misschien ooit zelfs wel volledig te kunnen begrijpen. Als een oorlog sowieso al te begrijpen valt. Laten we ook de rol van Zuid Korea niet vergeten, en moeten we Rusland of China ook niet vernoemen in bepaalde hoofdstukken? De kinderen in Amerika krijgen waarschijnlijk hele andere verhalen te horen tijdens hun geschiedenis lessen dan de kinderen in Vietnam. En wij waarschijnlijk weer een andere versie op onze scholen. Uiteindelijk doet het er niet toe wie de grootste slechterik was, of wie er goed of fout zat. Of zoals een Vietnamese man ooit zei:”I don’t care who steals my chicken. Be it the Americans, be it the Vietcong, I just want them to leave my chickens alone.”

Een oorlog kent enkel maar verliezers, en de verliezers zijn de onschuldige burgers. Zolang we dat maar niet vergeten… En laten we nu eens die wijze lessen door geven aan onze kinderen.

Onschuldige reisbabbels, of wellicht ook verkapte propaganda? In het stukje hierboven (maar ook hieronder) kan je op de verschillende onderstreepte links klikken voor aanvullende informatie, speciaal voor degene die nog wat meer details over de verschillende onderwerpen willen weten (want ja, informatie gevonden op het internet, dat moét wel waar zijn toch?). En hier ook nog wat beeldmateriaal om deze uiterst onpartijdige, neutrale reisbabbel wat extra kracht bij te zetten… 😉

Aaah, ja en toen was daar de media… Onze immer betrouwbare eersteklas verschaffer van het wereld nieuws, welke een grote rol heeft gespeeld tijdens de oorlog

Foto’s liegen niet. Toch…?

Wie kent ‘em niet, deze wereldberoemde foto van de Vietnam oorlog. Goed voor een Pulitzer prijs en een World Press Photo award. Maar wat vertelt deze foto nu eigenlijk? Wat zien we hier in dit plaatje? Een officier in een uniform die een burger in handboeien in koele bloede ’n kogel door het hoofd schiet? Duidelijk een oorlogsmisdaad?  Of is er misschien meer aan de hand? Zoals de fotograaf zelf al zei “Foto’s zijn de meest krachtige wapens op aarde”. Oordeel zelf…

Nog een iconische foto die jaren later nog steeds symbool staat voor de gruwelijkheden tijdens deze oorlog. Kinderen op de vlucht tijdens een Zuid Vietnamese napalm aanval. Een foto die voor een ommekeer zorgde in het beeld wat het grote publiek had van deze oorlog.

Noord Vietnam kreeg veel wapens van Rusland geleverd. Drie maal raden wie de wapens (in deze foto) aan de U.S. Army leverden…. 

Agent Orange, een chemisch en zwaar giftig ontbladeringsmiddel, officieel voor gebruik in de agrarische sector…. Goh, wie zal daar de producent toch van kunnen zijn….?

Tot op de dag van vandaag blijft Monsanto ontkennen dat hun “goedje” ongezond en levensgevaarlijk effect zou kunnen hebben op mens, dier en plant. Over misdadigers gesproken! Toen, maar nu ook nog steeds…

Monsanto is trouwens niet de enige die bleef ontkennen. Ook Amerika heeft veertig jaar lang z’n handen in onschuld gewassen wat betreft de Agent Orange kwestie. Pas een aantal  jaar geleden namen ze eindelijk verantwoording voor hun daden en beloofde ze hulp aan Vietnam met het opruimen van het gif.

De oorlog heeft uiteindelijk 3 miljoen Vietnamese levens gekost, waarvan 2 miljoen burgers. Bijna 60.000 Amerikaanse soldaten zijn gesneuveld. Meer dan 150.000 Amerikanen kwamen gewond terug en meer dan 23.000 soldaten met blijvend letsel. Zelfs na de oorlog bleven er soldaten sneuvelen, zo’n 700.000 leden aan zware psychologische trauma’s en 300.000 pleegden uiteindelijk zelfmoord. Maar ook op economisch gebied heeft de oorlog Amerika veel gekost. In totaal $140 billion dollar. Aan elke gedoodde “vijand” hing dus een prijskaartje van $140.000 . En dit zijn alleen de directe kosten. In totaal zou deze oorlog Amerika zo’n $900 billioen dollar hebben gekost, inclusief de veteranen benefits en interests. Hoog kosten plaatje om zogenaamd het dreigende communisme tegen te gaan. Wat uiteindelijk dus duidelijk mislukt is. Denk je dat Amerika hier een wijze les uit heeft geleerd? Welnee, decennia later herhalen ze gewoon dezelfde stunt. Alleen nu noemen ze het de strijd tegen het dreigende terrorisme. Goed bezig jongens, goed bezig…

(p.s. vergeet ook niet op de links te klikken voor verdere details)