REIS BABBELS

M’n linker voet slaapt. Ik zit al een uur in een meest oncomfortabele houding op de stenenvloer in één van de vele ruimtes die tempel Bang Phra rijk is. Het is zeer onbeleefd om naar iemand te wijzen met je voeten, dus zijn we genoodzaakt om onze benen in (voor ons toch) onmogelijke bochten te wringen. Voor Dennis is het nog erger afzien met die lange stelten van hem. Al een halfuur zit hij geknield aan de zijde van een monnik, om deze te assisteren met z’n werk. Vóór de monnik heeft een thaise jongeman plaatsgenomen, met z’n rug naar de monnik toe gekeerd. Ik kijk gefascineerd naar het tafereel voor mij; Hoe de jongen zijn blik gefocused houdt op een denkbeeldig punt in het oneindige. Hoe Dennis samen met een co-assistent de huid op de rug van deze jongen strak houdt. En hoe de monnik vervolgens met veel concentratie en precisie een lange stok meerdere malen in de huid van de jongen z’n rug tikt. Hier worden vandaag Sak Yant tatoeages gezet.

Een stukje achtergrond informatie:  Het woord Sak betekent “tikken” of “tatoeëren” en Yant is afgeleid van Yantra, wat “heilig geometrisch ontwerp” betekent. Het zijn dus traditionele, boeddhistische, met de hand-geëtste tatoeages, met geometrische designs en boeddhistische gebeden. Er wordt verondersteld dat ze de drager magische krachten geven in de zin van genezing, geluk, kracht en bescherming tegen het kwaad. Vele eeuwen lang werden de Thaise krijgers gevreesd om de magische Sak Yant tattoos op hun huid.

De monnik bij wie wij vandaag zitten, Luang Pi Nunn, is de meest bekende Sak Yant Master van Thailand. Zelfs over de grens is deze Meester gekend vanwege zijn magische tattoeages. Mensen uit alle windstreken komen speciaal naar deze alom gerespecteerde monnik toe voor een zegening van zijn hand. Als je bij hem komt voor een Sak Yant, beslist hij voor jou (aan de hand van je aura) welke tattoo (zegening dus) je zogezegd nodig hebt en op welke plek deze moet komen (meestal geplaatst op het bovenlichaam). Back in de days werden de tatoeages met een lange bamboestok gezet, tegenwoordig gebruiken ze voornamelijk lange (steriele) metalen pinnen.

Verdorie, ook m’n rechtervoet slaapt nu. Ik kijk naar de monnik en zie dat hij eindelijk is gestopt met tikken. Voorzichtig veegt hij over de rug van de jongen terwijl hij iets onverstaanbaars prevelt en vervolgens zachtjes over de Sak Yant blaast. De tattoo is klaar en gezegend. Spontaan breekt het zweet mij uit, is het nu zo warm hier of zijn het stiekem de zenuwen? Want het is nu aan mij….

Als een soort van manke kikker schuifel ik met mijn slaapbenen richting de monnik. Van mensen wordt namelijk verwacht dat ze met  hun hoofd op een lager niveau zitten dan een monnik, en aangezien deze rustig in zijn lotushouding blijft zitten, probeer ik mij op een respectvolle (maar verre van elegante) manier voort te bewegen.

Vlak voor de monnik kniel ik neer, maak de “Wai” beweging, buig zóver voorover tot mijn neus bijna de grond raakt en leg daarbij mijn beide handen plat op de grond voor hem. Dit herhaal ik tot twee keer aan toe. Ik hoop maar dat ik deze rituele groet tot een acceptabele uitvoering weet te brengen, want voor hetzelfde geld lachen de toeschouwers mij nu stiekem uit om mijn onnozele poging.

Voorzichtig ga ik met mijn rug voor de monnik zitten, in stille afwachting van wat er achtermij gaat gebeuren. Ik hoor licht gerommel en ben enorm nieuwsgierig, maar durf niet achterom te kijken. Aan weerzijde zitten Dennis en co-assistent geknield naast me. Ik voel nog geen handen op mijn rug, dus blijkbaar heeft de monnik nog geen keuze gemaakt voor welke tattoo en welke plaats. Misschien is mijn aura nog een beetje troebel van alle smog vanuit Bangkok?

Plots komt team-tattoo in actie. Ik word in de juiste positie gezet, voel hoe mijn linker schouder wordt schoongemaakt en zet me schrap voor de eerste tik. Maar dan opeens hoor ik een bekend zoemend geluid! Is dat…? Nee dat kan toch niet….? Zal het werkelijk….? En ja hoor, opeens voel ik het op mijn rug. Dat is toch écht een tattoeeerapparaat die ik daar mijn huid voel penetreren! Tovert die monnik die nu zomaar uit zijn tover-knapzak tevoorschijn ofzo? Verschillende gedachtes schieten door mijn hoofd. Ergens ben ik opgelucht, want;
1) dit gevoel ken ik tenminste en hiervan weet ik dat ik dat wel kan volhouden (’t is er zelfs eentje met een zeer fijne naald, waardoor het nog minder “pijn” doet dan normaal),
2) de tattoo wordt nu waarschijnlijk wel strakker en met meer precisie gezet,
En 3) een modern tattoo-apparaat werkt hoogstwaarschijnlijk wel wat safer dan een oldskool prikstok.
Tegelijkertijd ben ik ergens ook wel teleurgesteld. Nu ervaar ik natuurlijk niet de traditionele manier van het “Sak Yanten”. Maar uiteindelijk is het toch het ritueel eromheen en natuurlijk de betekenis van de tattoo wat het meeste telt.

Terwijl ik mij daar zit te concentreren op de goeie zegeningen die samen met de inkt mijn huid binnen vloeien, vraag ik mij af waarom de monnik voor mij een machine gebruikt. Is het omdat hij ziet dat ik geen boeddhist ben? Of is het soms omdat ik een vrouw ben? Stiekem hoop ik dat hij met dit apparaat werkt omwille van de vorm van de Sak Yant tattoo, namelijk eentje met fijne lijntjes, degene die ik zo mooi vind.

Nog geen kwartier later voel ik dat de handen mijn rug loslaten. Ik gluur stiekem even omhoog naar Dennis, en hij geeft me een geruststellende knipoog. Het is goed gelukt. Toch wel bijzonder en fijn dat hij heeft mogen meehelpen met mijn heilige Sak Yant. Ik voel dat de monnik mijn tattoo schoonveegt, en hoor heel zachtjes het geprevel tussen zijn lippen vandaan komen. Nadat de monnik zijn werk heeft bezegeld door erover heen te blazen, draai ik mij om en breng ik hem dankbaar dezelfde groet als in het begin. Het ritueel is voltooid.

Ik neem plaats achter in de tempel en kijk toe hoe Dennis onder handen wordt genomen. Helaas mogen vrouwen niet helpen bij dit ritueel, maar van een afstandje meekijken is net zo bijzonder. Het is namelijk een prachtig gezicht, Dennis in lotushouding voorover gebogen, twee potige thaise mannen geknield naast hem, en achter hem de monnik in zijn oranje gewaad. Vind het echt jammer dat het hier verboden is om foto’s te maken, dus ik focus me dan maar extra hard op het schouwspel en probeer goed veel “mentalpictures” te maken. Dit beeld wil ik echt niet vergeten! Tot mijn verbazing neemt de monnik voor Dennis wél een prikstok in zijn handen en begint rustig maar met regelmatige snelheidin in zijn huid te tikken. Maar na een minuut of 15 legt de monnik de stok weg en begint voor de laatste 5 minuten weer met het elektrische apparaat te werken. Het hele gebeuren brengt mij tot nog meer vraagtekens. Zal het dan toch zijn dat hij tegenwoordig het fijnere werk met een machine doet? Tja, ook monniken gaan blijkbaar met hun tijd mee.

Een kwartier later. Ook Dennis z’n Sak Yant is af. We kunnen niet wachten om buiten bij elkaar het eindreslutaat te bewonderen, want tot nog toe hadden we natuurlijk beiden geen idee waarmee de monnik ons mee gezegend heeft. En wat blijkt? We hebben beiden de Sak Yant gekregen die we zelf stiekem het mooist vonden! Dennis een Gao Yord (de negen speren) en ik een Hah Taew (vijflijnige Yantra). We zijn blij verrast, wie heeft dat toch kunnen denken! Deze monnik kan verdorie nog gedachte lezen ook! 😉

Omdat we in de tempel geen foto’s mochten maken, zitten er een paar van het internet geplukte foto’s tussen, om toch een beetje een beeld te kunnen geven van het tatoeëren zelf.