REIS BABBELS

Instructies voor de full experience:

Speel op de achtergrond dit heerlijke sfeer verhogende muziekje af, terwijl je deze babbel verder leest! 

Beep. Beep. Beep.

Het is nog geen 4.00 ’s ochtends als de wekker gaat. Ik probeer in een half slaapdronken toestand Dennis zachtjes wakker te schudden, want ikzelf ben nog verre van in staat om de wekker uit te zetten. Eerst koffie.

Over een klein uurtje zullen we opgehaald worden door een tuktuk, welke ons naar de voet van Pidurangala zal brengen. We hadden ervoor kunnen kiezen om gewoon te gaan wandelen, ons guesthouse is namelijk maar een paar km verderop gelegen. Maar we zitten hier in een vrij klein en afgelegen dorpje, omringd door jungle met bijpassend wildlife, en aangezien we zo in het donker liever niet onder de voet willen worden gelopen door een kudde olifanten, hebben we besloten om lekker lui én veilig een tuktuk te bestellen.

Ons plan is om de zonsopgang te gaan bewonderen en wel vanaf een hele bijzondere plek met een nog veel meer bijzonder uitzicht. Eén van de highlights in Sri Lanka bevindt zich namelijk hier, in Sigiryia, en dat woord “highlight” mag je in dit geval wel erg letterlijk nemen…

We praten namelijk over de beroemde Lion Rock, een 200 meter hoge rotsformatie waar bovenop nog de eeuwenoude overblijfselen van een oud paleis te vinden zijn. Je kan voor €30,- entree een trap van maar liefst 1200 tredes beklimmen om zo de indrukwekkende ruïne op de rots te kunnen bezichtigen en daarbij te genieten van het uitzicht.

Maar die entree prijs… Poehh… 60 euro in totaal? Dat gaf ons toch wel wat twijfels. Dat is voor ons namelijk 3x een heel dag budget! Voor Aziatische begrippen dus een smak geld om een steen te beklimmen. Gelukkig heb je hier in de buurt een goedkoper maar minstens net zo’n mooi alternatief, namelijk de Pidurangala Rock die letterlijk naast de Leeuwenrots is gelegen. En na wat wikken en wegen, plus een good old fashioned pro’s en cons-lijstje kwamen we al snel tot de volgende conclusie:

1. €30,- entree vs €2,- entree: 1-0 voor Pidu
2. Ruïne van een oud paleis bovenop : punt voor Lion! Maakt 1-1
3. Giga populaire attractie (dus giga druk) OF een zonsopgang bijna voor jou alleen: Pidu verdient hier weer een puntje, score: 2-1 voor Pidu
4. Een magnifiek uitzicht van boven af: puntje voor beide rotsen! 3-2
5. En nog een extra “view-point-bonus-punt: namelijk een uniek uitzicht over… de daadwerkelijke Lion Rock itself! (immers, de unieke vorm en ligging van de Lion Rock is natuurlijk niet te bewonderen als je er zelf bovenop staat!)

Brengt ons tot een eindscore van 4-2 voor Pidurangala.

Voor ons werd het dus al snel duidelijk welke rotsformatie het uiteindelijk zou worden! En nu is het dan zover, we hebben ons in alle vroegte zojuist af laten zetten aan de voet van de Pidurangala.

De eerste 20 minuten omhoog zijn nog goed te doen, vanwege de traptredes die ooit uit de rots zijn gehakt. Met het lampje van ons telefoon zijn deze tredes nog makkelijk te volgen, al is het zo nu en dan evengoed al behoorlijk zoeken en klauteren geblazen, door de soms wat verscholen ligging van de trappetjes in alle duisternis plus de onregelmatigheden van zijn tredes.

Af en toe passeren we een tempel, een stupa of een gebedshuisje. Deze rots is namelijk eeuwenlang bewoond geweest door boeddhistische monniken en in al die jaren omgebouwd tot gigantische “cave temple”. Voor ons perfecte stops om onderweg af en toe een waterbreak in te lassen.

Ondanks dat we nog in het donker én dus nog in een relatief koel temperatuurtje aan het klimmen zijn geslagen, staat het zweet evengoed al binnen no time op ons rug. We hebben vanwege het tempel aspect ons uiteraard gekleed volgens de holy dress code (knietjes en schoudertjes keurig bedekt!), maar vooral het laatste stuk omhoog vergt toch aardig wat spierkracht, aangezien de trappen daar ophouden en je jezelf dus over, onder en langs gigantische stenen moet zien te manoeuvreren.

Het heeft wel wat vinden we, om zo in het donker al klauterend op een gigantische rots je weg te moeten vinden. We wanen ons dan ook al snel als een ware Indiana Jones opzoek naar de schat van vandaag: The Sunrise.

Sommige stenen zijn vrij glad en stijl, en met mijn korte beentjes en gladde sandalen kost het hier en daar aardig wat bloed zweet en tranen om me tot de top te werken. Niet te vergeten dat ik ook nog in één hand mijn telefoon met zaklamp vast heb! Gelukkig is daar af en toe de helpende hand van Dennis, die me met zijn lange armen makkelijke een duwtje of een zetje in de goede richting kan geven.

Maar voor we het weten staan we zomaar boven op de rots. Het is een gigantisch plateau, waar hier en daar zelfs een paar boompjes op groeien. Even oriënteren, aan welke kant komt de zon op? Eens kijken of we een mooi plekje kunnen vinden. Verrassend genoeg worden we al snel welkom geheten door wat vriendelijke hondjes die ons tegemoet komen kwispelen. “Dag vriendjes, komen jullie ons de weg laten zien naar het mooiste uitzicht?”

We zetten ons neer op het randje van het plateau. Het wordt langzaam al iets lichter om ons heen en ik verbaas me nu al over het indrukwekkende “360 graden” uitzicht welke de rots ons al geeft. Het vlakke landschap met de vele lage bomen, tot aan de silhouetten van de bergen ver weg aan de horizon, het lijkt wel oneindig! Er staat een lekker stevig windje, wat een welkome afkoeling is op onze toch wat verhitte huid. Een gevoel van complete vredigheid valt over me heen om zo geïsoleerd, ver boven de boze buitenwereld onder ons, van dit plaatje te mogen genieten.

En daar is ze dan uiteindelijk. Vanachter de bergen doet ze haar best om de lucht alvast wat kleur te geven. Zo snel als ze uiteindelijk opkomt, zo traag lijkt de tijd eigenlijk voorbij te gaan. Adembenemend… En net als gister, net als vandaag en net als morgen, of we er nou zijn om naar d’r te kijken of niet, de zon blijft elke dag opnieuw weer opkomen, prachtig als ze is, om ons steeds weer een nieuwe dag te schenken. Eén ding wat ons blijvende zekerheid geeft in al de chaos van onze wondere wereld…

…It’s the circle of life.

The end!