Jongens, hou je vast!!! We hebben hier een primeur te pakken!! 5 jaar na de geboorte van onze website is het dan eindelijk zo ver: The one and only Mr. Dennis himself zal voor de allereerste keer in de geschiedenis van reisbabbels.com hier nu ook een keer komen babbelen! (Het duurde even maar dan heb je ook wat… 😜) Hoe leuk is dat dan!?

Dus lieve Dennis, please take it from here… The stage is all yours!

Over buitenspelen en bergen verzetten

Dat wij liever buiten spelen dan binnen is jullie ondertussen al langer bekend. Is het nu in de winter op snowboard, of in de lente op de fiets. In de zomer zandkasteeltjes maken, hoe dan ook, wij zijn het allerliefste buiten! Ondertussen kunnen we al aardig wat dingen van onze “Bucket list” afvinken, en niet veel uitdagingen gaan ons te ver. Hiken en bergen beklimmen daarentegen, is eigenlijk nog zo goed als volledig nieuw voor ons…

We hebben heus wel eens in de winter met onze snowboardjes wat bergtoppen opgezocht, daar waar de skipistes en liften niet reiken. Maar navigeren op 2600m hoogte (en dus ver boven de boomgrens) is veel makkelijker dan ergens op een dichtbeboste berg in de jungle.

Neem nou Arie en Melissa (onze winter matties), zij hebben wél al aardig wat pieken beklommen, en dat overal op de wereld. Toen ze ons 2 jaar terug kwamen opzoeken in Vietnam leek het ons daarom een goed idee om samen met hun, ervaren mountaineers als ze zijn, onze eerste hike te doen. En waar kon dat beter dan in Da Lat, de hooglanden van Vietnam.

Om eerlijk te zijn hadden Suuz en ik wel een beetje onze twijfels in het begin… “Maar is het dan wel écht de moeite waard om uren lang berg op te wandelen, om dan vervolgens weer heel diezelfde weg terug naar beneden te moeten nemen”? Maar Arie en Melissa verzekerden ons van het ge-wel-dige gevoel die je krijgt als je na al dat ploeteren eindelijk de top bereikt, en dat het magnifieke uitzicht dan de ultieme beloning zal zijn voor al dat harde werk.

Toen was het zover, de dag van de hike. Water? Check! Snackie? Check! Okay, let’s rodeo!! Met onze 2 persoonlijke gidsen Arie en Melis (en het kippenvel momentje die ons was beloofd in ons achterhoofd houdende) gingen we die berg tegemoet. Van de open rijstvelden kwamen we als snel in dicht beboste gebieden. Zelf ondertussen volledig gedesoriënteerd volgde wij heel braaf onze gidsen. Op een gegeven moment had Arie stiekem zelf ook geen idee meer waar hij heen moest, maar hij kwam zo overtuigend over dat we hem maar trouw bleven volgen.

Na een paar uur klimmen door de bossen, langs riviertjes en kleine watervalletjes, kwam de laatste klim naar de top. Wortels van bomen en glibberige rotsen vormden een soort “trap” met tredes van wel een meter hoog. De vochtige hitte (en Suuz haar korte beentjes) zorgden ervoor dat we volledig uitgeteld de top bereikte.

Nu kwam het, de beloning van al het zwoegen en zweten. Het punt waar een mens alleen maar kan komen door op eigen houtje naar boven te ploeteren:

Het uitzicht was fenomenaal!!🙄

Je ziet, dat veel belovende uitzicht liet door de dichte mist die dag helaas toch wat te wensen over… 😅 Toch waren we evengoed overtuigd geraakt van de hele beleving: de geluiden die de jungle maakt, het alleen zijn in de wildernis, het uren lang zweten met de top van de berg in je achterhoofd… Toegeven: het geeft je best een kick!

En dat brengt ons nu tot het avontuur van vandaag: voor de eerste keer zelfstandig naar de top van een berg toe hiken! Enkel Suuz en ik met zijn tweetjes. Dit keer geen Arie en Melissa die ons aan hun handje mee kunnen nemen, geen local gids, geen wegwijzers of duidelijk aangegeven route… Just us against the mountain!

Hoe het ons af zal gaan? Dat moet nog maar blijken… Maar alvast voor de zekerheid: mochten jullie nou binnen een week nog steeds geen nieuwe babbel hier ontvangen: 119 is hier het nummer van de alarmcentrale… 😅

Kijk ons eens zien glimmen van trots! (en van het zweet)

Benieuwd hoe we het er uiteindelijk vanaf zullen brengen? Klik dan snel door naar de volgende babbel en wandel gezellig met ons mee!