Doenkadoenkadoenkadoenk

In een gestaag en regelmatig ritme laten we ons door het kleine, maar verrassend comfortabele treintje voort schudden. We zijn opweg van Kandy naar Ella, een rit van 7 uur die ons via de bergen en langs de theeplantages naar onze volgende bestemming zal brengen.

Het is nog maar 2 dagen geleden dat we waren geland in Colombo, de stad waar ons Sri Lanka-avontuur officieel was begonnen, maar we zitten nu alweer volop in de reis modus. Het straatbeeld en de eerste nieuwe indrukken die we meteen bij aankomst in Colombo hebben opgedaan hebben daar zeker aan meegeholpen, we zitten duidelijk weer in een compleet andere wereld!

Het is hier niet alleen een groot contrast met uiteraard ons wereldje “thuis” in Europa, maar ook compleet anders met de landen die we bezocht hebben in Zuid Oost Azië, welke we ondertussen ook al bijna als ons thuis kunnen bestempelen. Het doet ons nog het meest herinneren aan de cultuurshock die we hadden in Mumbai, de stad die ons voor de eerste keer kennis liet maken met het land India. Een cultuurshock die we in andere grote Aziatische steden zoals Bangkok, Saigon en Kuala Lumpur, nooit eerder hebben mogen ervaren.

Maar we zitten duidelijk niet meer in Zuid Oost Azië dit keer…

De indringende geuren, de kleine, stoffige en volgepropte straatjes, de loslopende geiten, de vele kruiwagens en de kleurrijke sari’s doen ons weer laten voelen alsof we ver terug in de tijd en in een 1001-nacht sprookje zijn beland. We genieten van al deze wonderlijkheden die via elk zintuig bij ons naar binnen dringt en we doen ons, nu we nog in de grote stad zijn, nog even flink tegoed aan het ruime aanbod van heerlijk eten. Want net zoals we dat in India hebben ervaren, hebben we het vermoeden dat die uitgebreide keuze opties aan “lekker eten” wellicht op andere plekken in het land wat beperkter zullen zijn.

Ondanks dat we ons graag laten verwonderen door al die bijzondere indrukken die de stad ons schenkt, is Colombo nou niet bepaald de meest sfeervolle plek om daar dagenlang te blijven plakken. Dus zodra we een beetje waren bijgekomen van onze lange vliegreis stapten we dan ook vol enthousiasme op de trein, op weg naar het binnenland.

En hier zitten we dan, ons eerste treinritje in Sri Lanka, meteen weer een lange rit voor de boeg. Ik kijk dromerig uit het openstaande raampje terwijl ik het uitzicht langzaam zie veranderen. De grauwe stoffige grote stad maakt al snel plaats voor kleine stoffige dorpjes en voor ik het weet rijden we al de bergen in, steeds hoger en hoger.

Na een tijdje vallen ongemerkt mijn ogen dicht, half in slaap gewiegd door het ritme van de trein. Ik schrik wakker als Dennis me aantikt en me gebaard dat ik naar buiten moet kijken. Met nog maar één oog half open draai ik mijn hoofd richting het raampje. Ik wrijf daarbij met ongeloof de slaap uit mijn andere oog weg, want… zie ik dat daar nu goed…?

Het uitzicht is opeens compleet veranderd in een soort surrealistisch sprookjesachtig droomlandschap. We kijken uit over een vallei, met zover als je kan kijken alleen maar groen. Hier en daar hangen er wat mistbanken waar de bergtoppen zonder moeite boven uit steken. Ik zie beneden wat kleine huisjes die de wacht lijken te houden over de theeplantages. En in de verte maakt een idillysch watervalletje het hele plaatje compleet.

Dit is toch wel een heel ander uitzicht dan waarmee we onze treinrit zijn begonnen zeg. Dit is eigenlijk een heel ander uitzicht dan wat we ooit al eens eerder tijdens al onze reizen hebben mogen aanschouwen!! Nog nooit heb ik zoiets magisch gezien, niet vanuit een trein, niet vanaf een motorbike, niks uit het verleden valt te vergelijken met wat voor schouwspel ons hier wordt gegeven.

Met open mond en vol ontzag voor dit soort onwerkelijk natuurschoon zit ik de eerste paar minuten zwijgend uit het raampje te turen. Ik kan er nog steeds niet over uit hoe adembenemend en uniek dit landschap is. En opeens besef ik hoe ik deze emotie die ik nu voel precies moet omschrijven, een emotie die ik al een tijdje niet meer heb mogen ervaren:

Hoe bedoel je, “cultuurshock” ? Ik heb hier gewoon een onvervalste, regelrechte natuurshock te pakken!

Je begrijpt, ik heb de rest van de rit mijn ogen niet meer laten dichtvallen… 😉

De “skyline” van Colombo en z’n ruige zee:

Veel goederen worden nog vervoerd op dit soort kruiwagens:

Hier en daar wat gekkegeit:

Het straatbeeld van Colombo:

Je waant je in deze stad al snel in een sprookje van 1001-nacht!

In Sri Lanka mag je gewoon “lekker” met je handen eten:

Op een klein stationnetje, ’s morgens in de vroegte…

De grote stad maakt al snel plaats voor kleine dorpjes:

Werken aan het spoor

De trein is nog best comfortabel!

Tijdens de 7 uur durende rit hoef je nooit lang honger te hebben:

Het wordt al snel groener en groener om ons heen

Door de relatief trage snelheid van het treintje kan je lekker uit het raam en de deur hangen:

Ook de eerste theeplantages worden al snel gepasseerd:

Puur genieten dit!

Ze zeggen ook wel over deze treinrit dat het één van de de mooiste ter wereld zou moeten zijn. Wij zijn in eerste instantie altijd een beetje sceptisch over dit soort “labels”, maar ik geloof ondertussen dat het toch aardig in de buurt komt!

De volgende dagen zullen we doorbrengen in Ella, een heel relaxt en klein dorpje in de bergen van Sri Lanka, op iets meer dan 1000 meter boven de zeespiegel gelegen. Het dorpje is een perfecte uitvalsbasis om te genieten van al het moois wat Moeder Natuur in deze regio te bieden heeft:

Naar een bergtop hiken, zwemmen bij een waterval, maar ook theeplantages of fabrieken bezoeken, het kan hier allemaal! Maar daarover de volgende keer weer meer…