REIS BABBELS

De zee is wild vandaag. Ongelooflijk dat dit dezelfde zee is waar we nog geen uur geleden vanaf het vaste land op de boot zijn gestapt. Diezelfde zee die rimpelloos glad de langgerekte stranden in Shihanoukville beroerde. Een boottochtje van 2,5 uur zal ons vandaag naar het eiland brengen, naar een strandje aan de westkust waar we een tijdje zullen verblijven

“Jullie hebben geluk vandaag”, weet de kapitein ons te vertellen. “Het is waarschijnlijk de laatste keer dat we in het westen kunnen aanmeren.” Het is de schuld van het regenseizoen, die met z’n moesson buien ook meteen een sterker stroming met zich meebrengt. Deze zorgt ervoor dat ons bootje nu wild heen en weer wordt geschud over de woeste golven en onder dreigende wolken door. Gek genoeg lijkt het regenseizoen minder invloed te hebben op de oostkust van het eiland. Daar blijft het hele seizoen de zee kalm en sereen. Indien de golven aan de westkant te hoog zijn om aan te meren, kan je dus evengoed het eiland bereiken via de oostelijke route. Echter staat je dan wel een pittige jungle trek te wachten, door het bergachtige en dichtbegroeide oerwoud. Bij gebrek aan wegen en voetpaden is dat namelijk de enige manier om ‘ons’ strand te bereiken. Ik kijk even naar onze zware backpacks die op de vloer van de boot liggen te rusten. Ben ik stiekem even blij dat de jungletrek ons voorlopig nog bespaard blijft…

Dennis tikt me aan; “Volgens mij is dat het eiland!” En inderdaad, door de laaghangende wolken zien we langzaam aan een donkere gedaante uit de zee opduiken. Ze is imposant en indrukwekkend. We zien groen bedekte bergen met aan de voet van het eiland enkele rost partijen die diep in de zee lijken te verdwijnen. De wilde zee slaat haar golven keer op keer stuk tegen de stenen om ze in krachtige sproeier weer terug te laten kaatsen. Het is een spel zonder begin en zonder einde.

Ik laat me door ons bootje half in slaap wiegen, knikkebollend en in een lichte roes vallend. Plots word ik ruw terug in de realiteit gebracht door de enthousiaste stem van onze kapitein. “We zijn er jongens! Welcome to Sunset beach!” Ik wrijf even in m’n ogen. Is het echt, of ben ik nog aan het dromen? Ik zie een klein strandje in een baai, met daarachter enkel bergen met jungle. Geen gebouwen, geen hotels, alleen een lange pier die het strand in tweeën lijkt te delen. Op het eerste gezicht lijkt dit strand onaangetast en verlaten, maar als je goed kijkt zie je door het groen van de bomen hier en daar de daken van houten bungalowtjes er bovenuit steken.

De kapitein doet flink z’n best om de boot zo dicht mogelijk bij de pier te laten komen. De golven zijn hoog en de pier lijkt niet al te sterk, maar wonder boven wonder lukt het nog om aan te meren en ons keurig en wel aan land te krijgen. Dennis en ik blijven voor een moment bovenop de pier staan en turen naar de zee onder ons. Gek zeg, we zien nu pas hoe helder het water eigenlijk is! Je kan van bovenaf zó naar de bodem van de zee kijken. Ondanks de bewolking, zijn de temperaturen hier evengoed tropisch en na ons boottochtje is de verleiding dan ook groot om zó met kleren en al van de pier af tussen de golven te springen. Maar we weten ons te beheersen en lopen daarom eerst maar de gammele pier af, over het strand opzoek naar onze jungle hut. “Tot straks prachtige zee,” denk ik in mezelf, terwijl ik nog even achterom kijk. “Je zal ons nog veel zien de komende dagen….”