REIS BABBELS

Ze noemen het “the busride from hell”. Twintig tot dertig uur in een slaapbus, van Laos naar Vietnam. Ze zeggen “ééns maar nooit meer”. Te kleine bedjes, te slechte wegen, te weinig stoppauzes. Overvolle bussen, grijpgrage handjes (diefstal!!) en idioot luide Aziatische muziek die non stop tijdens de rit wordt gedraaid (niet bepaald rustgevende slaapliedjes dus). Ze waarschuwen voor het chagrijnige personeel op de bus, die er een sport van maken om zo veel mogelijk “falangs” (westerse toeristen) te treiteren en te pesten. Ook bij de grensovergang van Laos naar Vietnam zou je moeten oppassen, veel scams en zelfs de autoriteiten zouden je het liefst zo veel mogelijk proberen te dwarsbomen (stempeltjes weigeren etc.). Dat wordt dus one hell of a ride, deze busride from hell!

Vliegen is voor ons te duur, dus we hebben er voor gekozen om toch maar op deze manier naar Vietnam te reizen. We kunnen kiezen om naar Hanoi te reizen of naar Vinh, en aangezien de rit naar Vinh zo’n 8 uur korter zou moeten duren dan naar Hanoi, is onze keuze snel gemaakt. Vinh it is! Gewoon verstand op nul, je waardevolle spullen dicht bij je houden en oordopjes in. Op die manier zouden we deze rit vast wel kunnen overleven.

Na de horrorstories en alle worst case scenario’s gehoord te hebben stappen we dapper, licht gespannen en met zo min mogelijk verwachtingen op onze terrorbus. Op het busstation merken we inderdaad al snel het hysterische buspersoneel op. Van alle kanten wordt er druk tegen ons geschreeuwd en gebaard: “Bagage hier!” “Schiet op, sneller, sneller!”. Althans, dat denken we, want ze schreeuwen in onverstaanbaar Laotiaans (of Vietnamees? Wie zal het zeggen…?). Ons antwoord hierop? Vriendelijk blijven glimlachen, en je vooral niet gek laten maken.

Eenmaal op de bus worden ons onze “bedjes” aangewezen. We zien drie rijen, boven en beneden, met bedden welke nog het meest doen denken aan tandarts-stoelen, met van die verstelbare rugleuningen. Okay, ze zijn smal, kunnen niet helemaal plat, maar je benen kunnen tenminste wel (bijna) gestrekt, dus je hebt een behoorlijk comfortabele slaaphouding. Not bad at all! We installeren ons in onze dwangbuis kribbe, en ik zie zelfs Dennis een goedkeurend gebaar naar me maken. Tijd om even de bus van binnen te observeren! Achter ons een keurige wc. Check! Flesje gratis water binnen handbereik, check! En inderdaad, hier en daar een tv scherm met hilarische clipjes en bijbehorende tingeltingel kattegejank muziek. Thank God voor oordopjes! Plots valt mijn oog op een sticker met het magische woord “WIFI PASSWORD”. Holy crap, hebben we zelfs wifi aan boord? Hoe modern!! En inderdaad, de wifi blijkt zelfs tijdens het rijden gewoon te werken. Niet met een al te beste verbinding, maar evengoed, het is en blijft wifi, op een bus! Dat hebben we niet eens in onze wereldstad Brugge…

De bus stroomt al snel vol, het blijkt dat wij samen met een meisje van Israël de enige falangs zijn op de bus. Nu maar hopen dat we niet het mikpunt worden van de pesterijen, aangezien we zo duidelijk in de minderheid zijn. Alle bedden zijn ondertussen al bezet, maar dat is geen rede voor de bus om te vertrekken. Welnee, er kunnen gerust nog wel meer mensen bij, die zich zonder te mopperen gewoon in het smalle gangpad laten zetten. Ik kijk gefascineerd toe hoe de mensen in het gangpad het zichzelf zo comfortabel mogelijk proberen te maken met het weinige wat ze voorhanden hebben. Ben ik even blij met mijn veredelde tandartsstoel!

De bus wiegt ons al snel in slaap, af en toe wakker gemaakt voor een kleine stop om de benen te kunnen strekken. Rond 6 uur ’s ochtends komen we uiteindelijk bij de grens aan, nu komt het spannende gedeelte! Er staan al een aantal bussen voor ons in een keurige rij te wachten tot de grenspost opengaat en achter ons wordt de rij met nog meer bussen langzaam aan langer. Ik ben blij dat we onze research gedaan hebben, dus we weten min of meer wat ons te verwachten staat:

1. stap van de bus af en voeg je bij de mensenmenigte die allemaal staan te wachten tot de grenspost opengaat
2. zoek het juiste loket waar je je “exit” stempel krijgt van Laos (je hebt nu officieel Laos verlaten)
3. loop een stukje door niemandsland tot je de grenspost van Vietnam tegenkomt
4. laat hier je visum zien en hoop dat je zonder al te veel probleem je Vietnam “entrance” stempeltje krijgt
5. zoek je bus, pak je bagage en laat hem scannen
6. bereid je voor op veel chaos, onduidelijkheid en geschreeuw. Ga ervan uit dat je wellicht hier of daar een klein bedrag zou moeten betalen voor een stempel of iets dergelijks (hou dollars bij de hand!!)

Met dit in ons achterhoofd houdende, stappen we evengoed ietwat nerveus de bus af. Wat een volk, niet normaal!! Er is niks anders te doen dan gewoon de menigte te volgen en min of meer ons stappenplan aan te houden. En inderdaad, ja het is allemaal heel onduidelijk. En ja, het is chaotisch en hysterisch druk. En ja, er wordt veel geschreeuwd om ons heen, al is het niet duidelijk tegen wié er nu precies wordt geschreeuwd. Ik denk stiekem dat ze in het algemeen gewoon graag in het wilde weg om zich heen schreeuwen. Wij voelen ons in ieder geval niet aangesproken. Keurig volgen we ons half ingestudeerd grens-routine’tje, met in ons kielzog het Israelische meisje die zich blijkbaar over alles druk lijkt te maken. “Maar hoe zit het dan met mijn paspoort?” “Wat is dat voor stempel”? “Waarom wandelen we nu door niemandsland?”. Meisje, heb je al eens eerder “over land” een grens overgestoken? Nee? En heb je iets van informatie over deze busreis opgezocht? Nee? Ow en je reist helemaal alleen!? Goed bezig, meid.

Tijdens de rit viel het ons ook al op dat ze niet echt leek te snappen dat ze zich op een “local” lowbudget slaapbus bevond, in plaats van op een luxe eerste klas tourbus. Te pas en te onpas was ze aan het klagen tegen het weinig Engels sprekende buspersoneel. “Hoe lang is het nog?” “Wanneer stoppen we voor ontbijt?” “Kan die muziek niet zachter?”. Zelfs wíj kregen soms de neiging om tegen haar te snauwen of zelfs te schreeuwen, laat staan het gefrustreerde personeel. Ook bij de grenspost waren we verbaasd over het gedrag van paniekerige en hysterische mede falangers. Klagen over de drukte en het gebrek aan duidelijke rijen of aanwijzingen. Als een kip zonder kop in paniek raken omdat er niemand is die hun helpt met de grens over te steken. En, oneeee, ze moesten ook nog zélf hun bagage dragen! Uhhh…. mensen, we zijn hier bij een onbekende kleine grensovergang in de middle of fucking nowhere, ergens in Azië. Misschien had je het niet gemerkt, maar we staan hier niet bepaald op Schiphol ofzo.

Als we uiteindelijk bij de Vietnamese grenspost ons paspoort afgeven om gestempeld te laten worden, breekt mijn klomp. Er wordt een dollar stempelgeld gerekend, wat duidelijk een soort onofficiële  “bribe” is, maargoed, we wisten dat al van te voren en het is nou niet bepaald een bedrag wat ons arm maakt. Maar het Engelse koppeltje naast ons is werkelijk verbouwereerd. “We hebben toch al ons visa betaald? Waarom nu nog betalen voor een stempel?” Ergens snap ik deze vraag wel, wat ik alleen niét snap is het feit dat ze geen cent aan contant geld op zak hebben! Geen dollars, maar ook geen kip, baht, dong, of voor mijn part euro’s of ponden. Nee, helemaal NIKS aan cash! Dennis en ik kijken elkaar verward aan. Dat is raar, geen cash op zak? Twijfelend bieden we het wanhopige stel allebei een dollar aan en dankbaar “kopen” ook zij hun stempel.

Uiteindelijk kunnen we uit dit hele gebeuren maar één ding concluderen. Is het inderdaad een busride from hell? Het is maar net hoe je het ervaart en dat blijft natuurlijk iets persoonlijks. Als je het ons vraagt, wij zouden het zó weer opnieuw doen. Voor slechts €18,- leg je een afstand af van ruim 800km, en dat is absoluut zijn geld waard. De bussen zijn voor Aziatische begrippen heel luxe en modern en nog redelijk comfortabel ook. En de grensovergang kan misschien onduidelijk zijn en lichtelijk chaotisch, maar laat je op voorhand gewoon goed informeren, volg braaf de menigte en accepteer het feit dat er hier misschien het één en ander aan structuur mist. Gotto love travelling!

Funny detail: Na de grensovergang zouden we nog maar een paar uurtjes op de bus moeten zitten om uiteindelijk rond 11.00 uur in Vinh te arriveren. Uiteindelijk werden we rond 14.00 uur wakker, nog steeds in dezelfde bus… Onze stop in Vinh dus duidelijk gemist!!! Achja, dan maar blijven zitten totdat we in Hanoi aankomen….

Kleine sfeerimpressie van onze “terrorbus”