“Ik moet eerst nog even trainen,” zegt ze me over de telefoon. “Zullen we daarna afspreken om ergens een hapje te gaan eten?” Goh, als ik niet beter zou weten zou ik haast denken dat ik gewoon in Alkmaar ben. Waar ik altijd, wanneer ik maar wou, kon afspreken met mijn vriendinnen. Even een bakkie doen op het Waagplein? Gezellig, ik ben er met 15 minuten! Lekker thuis samen koken? Prima, ik doe wel alvast de boodschappen… En nu heb ik dus zojuist met m’n lieve vriendin Aleide afgesproken om vanavond ergens een hapje te gaan eten. Maar niet op het Waagplein of bij haar thuis in Alkmaar. Nee hoor, niks van dat alles! Je zou het zo bijna niet geloven, maar we zitten toch écht helemaal aan de andere kant van de wereld, in de grote stad Bangkok.
Een groot voordeel van veel reizen is dat je overal op de wereld nieuwe vrienden maakt. Een groot nádeel is dat je vaak je vrienden van thuis moet missen. Voorheen al in Brugge en Oostenrijk, nu ook in Azië. Dat ik hier vanavond samen met mijn favoriete blondje lekker aan de streetfood zal zitten is dan ook echt wel een heel bijzonder kadootje. Aleide is in Bangkok om mee te doen aan het grote Muay Thai toernooi, de IFMA Royal World Cup. Vanaf het eerste moment dat Dennis en ik hoorden dat haar deelname definitief was, twijfelden we dan ook geen moment. Wij moésten en zoúden natuurlijk naar Bangkok komen om haar te komen aanmoedigen!
Zo gezegd zo gedaan. Het is gek hoe afstanden steeds kleiner lijken te worden, letterlijk en figuurlijk. Natuurlijk, met de komst van het internet en de smartphones is het sowieso een stuk makkelijker om contact te blijven houden met het thuisfront. Hoe we ooit hebben geleefd zonder WhatsApp en Skype is mij haast een raadsel! Maar ook de letterlijke afstand lijkt steeds meer en meer te verdwijnen nu we al een paar keer, alsof het niets was, op en neer van Europa naar Azië hebben gereisd. Het is heel gek, maar de wereld wordt in onze beleving echt alsmaar kleiner.
Ik denk terug aan de tijd dat ik nog in het dorpje Bergen woonde, op slechts zes kilometer bij Alkmaar vandaan. Zés hé-le lánge kilometers van de Waagtoren verwijderd, wat een ondenkbare afstand! Eenmaal verhuisd naar Brugge merkte ik dat die afstand eigenlijk best wel meeviel. Van Brugge naar Alkmaar was het namelijk zelfs vijf en een half uur met de trein, dát is me pas een reis. Maar wat bleek? Ik bleef mijn vriendinnen evengoed met veel regelmaat spreken en zien. Een gezellig weekendje Alkmaar of een logeetje bij ons in Brugge stond namelijk nog met veel regelmaat bij ons op de agenda gepland. Mijn maffe vriendin Emilie heeft er zelfs een keer helemáál een feestje van weten te maken. Die kwam ‘effe’ op en neer vanuit Alkmaar om enkel maar met me te kunnen lunchen. Voor ik het wist zaten we opeens samen op een Brugs terrasje met een grote pan mosselen voor ons neus. Wat een held!
En nu zitten we dus met Aleid in het verre, verre Bangkok. Gisteren waren we nog ‘slechts’ een busrit van 12 uur van haar verwijderd, peanuts toch?! En vanavond zitten we voor we het weten gezellig met z’n allen een pad thai weg te happen, op kleine plastic krukjes in hartje centrum. Honderduit aan het babbelen alsof de tijd heeft stilgestaan en we de draad gewoon weer oppikken waar we ooit gebleven waren. Maar dit keer in een wel héle bijzondere setting! “Morgenmiddag een bakkie doen?” vragen we elkaar als we beide richting ‘huis’ lopen. “Hè ja, gezellig. We WhatsAppen nog wel even…”
Morgen zal de grote openingsceremonie plaatsvinden van de Royal World Cup waar Aleid dus aan zal meedoen. Ik vind het nú al spannend! Benieuwd naar haar sport en het toernooi? Lees dan vooral ook het interview met Aleide voor de Aziatische Tijger. Klikken en lezen jongens!
REIS BABBELS 
2 Pingback