REIS BABBELS

En dan zomaar opeens zitten we voor het eerst sinds weken weer eens in een bus. Ik zie het landschap aan me voorbijtrekken, dit keer niet meer rijdend op de motorbike, maar vanachter het ruitje tussen vele andere medereizigers. Nog geen week geleden waren we nog aan het toeren met Fred en Mr.Camino langs de Mekong Delta. Waar we met een bootje over de vele takken van de rivier gevaren hebben, tussen de kokosplantages en de palmbomen door. Waar we nog bananen hebben gegeten die we zó van de boom konden plukken en waar we bij de lokale boeren op hun land vers kokos sap kregen te drinken.

Ik denk terug aan vorig weekend, toen ik mijn laatste Engelse les had gegeven, na een paar weken als private tutor gewerkt te hebben. Hoe spannend ik het de eerste keer vond, om les te geven in een taal die niet mijn eigen moedertaal was, aan kinderen wiens moedertaal ikzelf ook niet sprak. Maar ik heb er van genoten! En het was een prachtig mini avontuur op zich.

Ik denk aan Saigon, die enorme wereldstad waar we ’n aantal weken hebben ‘gewoond’. De stad met z’n 9 miljoen inwoners, waar we op de motorbike de hysterische straten hebben getrotseerd en al wandelend door de kleinste steegjes het fascinerende Vietnamese leven hebben ontdekt. De stad waar we vriendschappen hebben gesloten met de lokale stadsbewoners, maar ook met verschillende Westerse expats die al jaren Vietnam als hun thuisland hebben mogen omarmen.

Jongens, wat hebben we veel meegemaakt en wat hebben we weer veel gezien de laatste tijd! Veel gedaan, behalve schrijven. Noem het een writersblock, noem het schrijf-moe, hoe dan ook, het is té stil geweest hier op de website! Maar dat betekent niet dat wij ook stil hebben gezeten… Integendeel!

Met pijn in het hart hebben we vorige week ook onze motorbikes weer verkocht. Ondanks dat we wisten dat die dag ooit zou aanbreken was het afscheid zwaar. Maar het is hoog tijd om nieuwe avonturen te beleven! En Fred en Mr. Camino mogen nu hun nieuwe eigenaren het wonderschone Vietnam laten zien, terug over de hoge bergen en langs de uitgerekte rijstvelden. Als ik eraan denk word ik al sentimenteel…. Ohhh ik zou er alles voor over hebben om onze roadtrip weer opnieuw te mogen doen, het waren zonder twijfel de beste maanden van m’n leven!

Maar het moment is voor ons aangebroken om verder te gaan. En dus zitten we weer in de bus, Vietnam al ver achter ons gelaten, op naar de volgende bestemming. Ik kijk naar buiten en zie dat het landschap compleet veranderd is. Ik kijk om me heen en zie weer hele andere mensen. Alles is anders en toch lijkt alles hetzelfde. Vreemd en vertrouwd op hetzelfde moment. Met een glimlach kijkt Dennis me aan en ik zie dat hij hetzelfde denkt. Tot ziens Vietnam, we zullen je nooit vergeten… Hallo nieuw avontuur, we zijn er klaar voor!