REIS BABBELS

Vang Vieng, tot voor kort hét party epicentrum van Z.O. Azië. Denk je dat Koh Phangan (Thailand) met z’n beruchte fullmoon parties het walhalla voor de losbollende backpacktoerist is? Think again! Het haalt het volgens vele niet bij dit ooit zo slaperige boerenstadje in Laos. Vieng Vang bezoeken om de typische Lao-cultuur op te komen snuiven? God nee, je komt naar Vang Vieng om total loss te gaan, te feesten tot je erbij neervalt en van A tot Z alles te doen wat God of Boeddha je ooit verboden heeft. De hoofdrolspeler in deze partyscene? Het so called “Tuben”…

We gaan terug naar de jaren ’90, toen Laos zijn grenzen openstelde voor toeristen. De stad kreeg al snel een plek op de zogenaamde “Banana Pancake Trail”, een route die enorm populair was bij de budgetreiziger, en dit dankzij de prachtige natuur rondom het stadje. Maar toen kwam eind jaren ’90 het “tuben” op gang.

Tuben; jezelf in een flinke opblaasband op de rivier met de stroom mee laten dobberen, om zo in alle rust van het prachtige uitzicht te kunnen genieten. Aan de oever van de rivier wat aanlegpunten met barretjes waar je tussendoor een verfrissende versnapering kan halen en even de benen kan strekken. Wat begon als onschuldig vermaak, nam in de loop van de 21e eeuw al snel extreme proporties aan. Want het tuben bleek razend populair en de Vang Viengers kregen al snel de dollar tekens in de ogen. Binnen no-time was het eerst zo relaxte tuben veranderd in een fatale liscense to party.

Barretjes schoten als paddestoelen uit de grond, waar je voor een habbekrats je vol kon laten gieten met buckets vol goedkope Lao whiskey terwijl de knallende techno beats uit de speakers je tegemoet brulden. Ziplines, touw schommels en hoge waterglijbanen deden hun entree aan de rivierkant om je op een vermakelijke manier in het water te kunnen laten plonsen.

De goedkope drank werd vergezeld door drugs. Veel drugs. De menu kaarten werden uitgebreid met “happy” cocktails, opium pannenkoeken en ook kilo’s wiet werden je aangeboden voor slechts een paar honderd dollar. Al snel werd dit ooit zo rustige stadje beroemd en berucht bij de jonge backpacktoerist als dé party spot waar alles kan en alles mag.

Ik spreek hier trouwens expres van de backpacktoerist. Jeugdige toeristen met een rugzak. Jeugdige, ietwat oppervlakkige, puur hedonistische, politiek ongeïnteresseerde, rugzaktoeristen, wanhopig opzoek naar de kick wat zij vrijheid noemen, om zich al snel te verliezen in het té verleidelijke en té gemakkelijke aanbod van drank en drugs.

Jarenlang vierde Vang Vieng hoogtijdagen. De lokale bevolking stortte zich volop op deze nieuwe bron van inkomsten, lieten hun rijstvelden voor wat het was en openden nieuwe horecazaken. Hopend op een beter leven, niet beseffende dat ze hun ziel aan de duivel hadden verkocht.

Het straatbeeld van de stad veranderde drastisch, dronken halfnaakte jongeren domineerden de straten, lallend, kotsend of gewoonweg knockout hun roes uitslapend tegen de eerste de beste lantaarnpaal waar ze enige houvast in vonden. Ook in het centrum zelf werd alles aangepast aan de jonge backpacktoerist. Restaurants werden omgetoverd tot hangplekken met tv’s waar non stop afleveringen van Friends en Family Guy werden uitgezonden. Dankbaar werd daar gebruik van gemaakt door de feestgangers, die daar the morning after als halve zombies hun kater konden uitzitten tot het volgende feestje weer begon.

Een klein deel van de Laotianen wreven met genoegen in hun handjes, dezelfde handjes die in razend tempo gevuld werden met grote flappen geld. Echter, het merendeel van de bevolking had jammer genoeg enkel te kampen met de keerzijde van de medaille.

De dorpjes aan de rivier werden buiten hun wil om geconfronteerd met het schaamteloze feestgedrag van de hordes toeristen. Topless dames en schreeuwerige heren, de naakte lijven volgekladderd met permanente stift, kwamen met hun wilde paringsdansen de rust van het leven aan de rivierbedding ruw verstoren. Daar waar de dorpsbewoners normaal hun kleding wasten, vis vingen of verkoeling zochten in het water (volledig gekleed uiteraard), was het nu volgebouwd met de ene dead-sling en zipline platform na de andere.

Behalve het onzedelijke gedrag bleef ook het drank en drugsgebruik niet onopgemerkt bij de locals, voornamelijk de jongere generatie. Beinvloed door de “Westerse lifestyle” stopten veel jongeren met school om bij de rivier rond te hangen, bij de barretjes te werken en zich ook te laten verleiden door de vele verdovende middelen binnen handbereik.

De (corrupte) politie kneep te vaak een oogje dicht en er waren verder geen regels, structuur of veiligheidsnormen waarnaar geleefd moest worden. Dat kon natuurlijk niet lang goed gaan… Neem een rivier met flink wat rotsen, bouw daar metershoge platvormen/glijbanen/steigers omheen zonder veiligheidsvoorzieningen, zet daar honderden benevelde feestgangers bij en je hebt werkverschaffing voor twintig ziekenhuizen bij elkaar. Vang Vieng heeft echter maar één klein ziekenhuisje. Elke dag kwamen er minstens tien nieuwe gevallen binnen, ofwel met botbreuken, ofwel vergiftigd door een bijna dodelijke drank/drugs combinatie. En dat niet alleen, ook het aantal fatale ongelukken door het tuben bleef stijgen. Jaarlijks vonden zo’n 20 jongeren de dood na een duik op een rots of ze verdronken gewoonweg in de rivier.

De dorpelingen durfden zelf de rivier niet meer in, omdat ze geloven dat er sindsdien kwade geesten in het water schuilen. Nadat in 2011 het dodenaantal naar een extreme top van 27 was gestegen vonden de authoriteiten het toch maar eens tijd om in te grijpen. Halfweg 2012 werd dan ook besloten dat alle barretjes aan de rivier moesten sluiten en de houten platformen werden met de grond gelijk gemaakt. Genoeg is genoeg.

Vang Vieng anno nu. Is het beruchte party paradise daadwerkelijk volledig ten onder gegaan aan hun eigen “succes”? Door het sluiten van de vele zaken heeft de horeca inderdaad een behoorlijke terugval te verduren gehad. Maar het tuben gaat nu nog altijd door. Op een iets rustiger (nuchterder) niveau wel te verstaan. Geen dodelijk ziplines en hoge houten platformen meer, maar dit keer wél met reddingsvest. De barretjes gaan langzaam aan weer open, maar er zijn strengere regels waar ze zich aan moeten houden voordat ze de deuren weer definitief mogen openen.

Ook het centrum is nog steeds gevuld met hangplekken waar non stop Friends op de beeldbuis wordt gedraaid en er wordt hier en daar nog steeds gefeest, maar de hysterische drukte is niet meer. En daarmee zijn er ook enorm veel inkomsten weggevallen. Er wordt hard gewerkt om het imago van Vang Vieng weer een beetje op te krikken, dit keer door een ander soort vertier aan te bieden, namelijk de natuurschoon en alles wat dit met zich mee brengt; kajakken, rotsbeklimmen, grotten en natuurlijk de watervallen.

De naweeën van de rise and fall van dit stadje zijn nog duidelijk voelbaar, hopelijk lukt het Vang Vieng om ooit weer volop van het toerisme te kunnen leven, maar dan op een wat meer verantwoorde manier…

Hier wat sfeerbeelden van het feest paradijs tijdens z’n gloriedagen

Worden we misschien te oud, of zijn we gewoon nooit het soort publiek geweest voor dit soort hysterie? Hoe dan ook, wij zijn blij dat deze taferelen verleden tijd zijn, nu kunnen we tenminste genieten van Vang Vieng op een manier die wij meer kunnen waarderen… Dit keer sportief op de mountainbike!! Helaas heb ik de ruige offroad stukken (over steile paden vol met keien) niet kunnen filmen. Ik was te hard bezig om mijn beide handen angstvallig rond het stuur geklemd te houden! Durfde niet eens één hand los te laten om het (angst) zweet van m’n gezicht te vegen… 😛 Evengoed wat mooie beelden kunnen filmen!

Deze grot was vaak zó smal en nauw dat we er letterlijk doorheen hebben moeten kruipen, tijgeren en klauteren… weer geen handen vrij voor kiekjes te schieten!