“Hello Riswanto,

This is Suuz, the sister of your sister Marjon. 
Me and my husband are flying to Sumatra next month and we would love to visit you and your family. Do you have to time to meet?

Many greetings,
Suuz and Dennis” 

*****

“This is the day that I’ve been waiting for, of course I have time to meet you sis… Let me know when you get here”

En zo hadden we dan zomaar opeens afgesproken met de broer van m’n zus. De broer van m’n zus die ik nog nooit eerder had ontmoet of gesproken. De broer van mijn zus die zelfs mijn zus nog nooit eerder had ontmoet of gesproken! Het gaat hier namelijk om Riswanto, de biologische broer van mijn zus, van wie ze tot 20 jaar geleden het bestaan niet eens afwist. Via het tv programma Spoorloos had zij hem op haar 18e ‘terug’ gevonden. Hij groeide op in Indonesië, zij groeide op in Nederland. En ik groeide weer samen op met Marjon als grote zus aan mijn zijde, ook al delen wij dus niet hetzelfde DNA.

Écht intensief contact hadden de twee na het tv programma niet gehouden, simpelweg vanwege de afstand, taal,- en tijdsverschil. Maar met de komst van het internet en Facebook zijn ze elkaar wél online gaan volgen. En dankzij het internet en WhatsApp was ik nu dus in staat om middels één simpel berichtje zomaar met Riswanto af te kunnen spreken. Riswanto, de grote broer van mijn grote zus.

We hadden afgesproken in Bukittinggi op het plein, bij de grote klokkentoren. De klokkentoren die toepasselijk genoeg in een ver, ver verleden door de Nederlanders daar was gebouwd. En hier, op deze historische plek, zouden nu ook onze eigen Indonesische en Nederlandse achtergronden voor de eerste keer met elkaar gaan samenkomen.

Stiekem waren Dennis en ik toch wel een klein beetje gespannen, ondanks dat we beide al weken naar deze ontmoeting hadden uitgekeken. Maar eerlijk is eerlijk: het blijft toch wel iets geks om af te spreken met iemand die je nog nooit hebt ontmoet of die je nog nooit hebt gesproken. Of nouja, ‘nog nooit hebt gesproken’... Buiten het uitwisselen van een paar Whatsapp berichtjes om dan, waar we enkel de plaats en de tijd voor vandaag in hadden vastgelegd.

Maar los van die plaats en die tijd hadden we verder dus geen idee wat we nog meer konden verwachten van vandaag: “Komt ie alleen? Of met zijn familie? Zou die een beetje Engels kunnen of wordt het met handen en voeten ‘bijkletsen’? Wat gaan we eigenlijk doen vandaag of waar zullen we heen gaan? En wat voor ‘type’ zal hij zijn? Bescheiden of misschien zelfs wel verlegen..? Ik hoop maar dat onze ontmoeting niet al te onwennig of awkward zal zijn…”

En zo waren Dennis en ik zo’n beetje alle mogelijke scenario’s met elkaar aan het overlopen, terwijl we ondertussen braaf aan het wachten waren bij die bekende Nederlandse klokkentoren. Beide besloten we dat we alles maar een beetje over ons heen zouden laten komen. “We zullen wel zien hoe het allemaal loopt vandaag zeker?”

En toen opeens zag ik hem. Tussen de vele mensen op het plein herkende ik zijn gezicht meteen. Samen met z’n vrouw en twee kinderen kwamen ze vanuit de verte het plein op gewandeld. “Joh, wat is ie klein!” zei ik nog tegen Dennis terwijl wij ook hun kant op begonnen te lopen. “Zullen ze ons ook al gezien hebben?” En ja hoor, nog geen fractie later stak hij hoog zijn hand in de lucht en begon enthousiast naar ons te zwaaien met daarbij een grote lach op z’n gezicht.

En met die grote, heerlijke glimlach deed hij alle twijfels bij ons in één keer wegnemen. We schudden elkaars hand, gaven elkaar een knuffel en namen daarna elkaars beide handen nog een keertje stevig vast, terwijl we elkaar met een grote lach aankeken.

“Nice to meet you sis.”
“Nice to meet you my brother.”

En met die woorden was alles gezegd. Heel fijn om je eindelijk toe ontmoeten, broer.

Uiteindelijk hebben we de hele dag samen met Riswanto en zijn familie doorgebracht. Ze hebben ons de stad laten zien om daarna door naar hun huis  te gaan, waar we ook nog een klein scootertripje hebben gemaakt door de prachtige omgeving waarin ze wonen. In de avond kwam ook zijn jongere broer Troy zelfs nog even bezoek (Marjon haar half broertje)! De “familie reünie” was daarmee (bijna) helemaal compleet! 😉

Het was een heerlijke dag en een heerlijk samenzijn. Riswanto sprak zelfs ook nog redelijk goed Engels! En daar waar hij zelf niet uitkwam bood Google Translate uitkomst om de taalbarrière tussen ons te overbruggen. 

Wat was het bijzonder om een kijkje in zijn leven te mogen nemen en hem zo een klein beetje beter te leren kennen: een hartelijke, warme en goedlachse jongen. Hij bleek ook een echte familieman, lief met z’n kinderen, lief met zijn vrouw en lief tegen ons! 

Wie weet tot een volgende keer, Riswanto! Dankjewel voor een geweldige dag! 

Ps. Extra beeld materiaal van deze bijzondere ontmoeting volgt snel! We hebben het ietwat druk gehad deze laatste week (jaja, zelfs met een reizigersbestaan heb je soms drukke en minder drukke dagen 😜), dus de babbels stonden even op een lager pitje… 

Maar we zullen snel weer verder gaan waar we waren gebleven… Tot dan!