REIS BABBELS

Het is pikkedonker. Geen enkel licht die ons ook maar enigszins de weg wijst. Voetje voor voetje schuifel ik mijzelf vooruit, terwijl ik stevig Dennis z’n arm vasthoud. Ik durf geen grote stappen te nemen, want ik zie werkelijk geen hand voor ogen en ik ben bang dat ik straks nog per ongeluk op een kikker of zo ga staan. Of nog erger, wie weet zijn er hier wel slangen!

Dennis en ik zijn bezig met een klein wandelingetje, voordat we gaan slapen. Het leek ons mooi om eens langs de gezellig verlichte huisjes te wandelen, maar op een gegeven moment zijn we tussen de rijstvelden beland, nèt buiten het dorp en dus zonder verlichting.

Onze roadtrip is pas een paar dagen geleden begonnen maar dat het een avontuur zou worden hebben we al geweten ook! We hebben in deze korte tijd nú al de meest mooie, gekste en spannendste dingen meegemaakt, meer nog dan de afgelopen twee maanden tijdens onze gehele Z.O Azië reis. Ook vóórdat we de luxe van een motorbike hadden, gingen we al een paar keer van het “bewandelde pad” af, maar vergeleken met hoe we nu reizen, was dat toentertijd echt kinderspel.

Ons plan was om van Hanoi naar het zuiden te rijden, via een redelijk bekende route. Maar aangezien we ons visum verlengd hebben, en we dus een maand langer in Vietnam kunnen verblijven, vonden we het eigenlijk zonde om niet ook het noorden mee te pakken. Zogezegd, zo gedaan. In een paar dagen kunnen we vanaf Hanoi de grens van China bereiken, dus die bestemming dopen we tot doelstelling nummer 1. We bekijken dag per dag hoeveel kilometers we ongeveer zullen gaan maken en zien onderweg wel in welke plaats we dan blijven overnachten.

We hadden (eerlijk gezegd onbewust) direct al een hardcore route te pakken, aangezien we de snelweg al snel verlieten om een bergpas op te gaan, in de hoop een mooi uitzicht te vinden. Een bergpas met kleine onbekende wegen. En deze onbekende wegen die leiden naar… kleine onbekende bergdorpjes! Was Dennis in Hanoi (of de rest van Azië) al vaak een bezienswaardigheid, hier is hij werkelijk waar een attractie!! Het was vaak zijn lengte die de locals naar hem deden doen staren en niet eens zozeer zijn huidskleur, want op veel plekken is hij heus niet de eerste blanke die er ooit in het wild heeft rond gewandeld. Maar in de dorpjes die wij nu gepasseerd zijn komt er nooit, maar dan ook nooit een toerist. Lang leve de motorbike!

Afgelopen middag, halverwege ons ritje, stopten we ergens om even de benen te strekken en een koffietje te drinken. Terwijl we in slakkengang door de straten reden, opzoek naar iets van een etablissement, begon er een oud dametje enthousiast naar ons te wuiven en te wijzen naar de stoeltjes die ze had staan. Prima, laten we hier even rusten! In ons beste Vietnamees vroegen we of we twee koffie konden krijgen. Voordat we ook maar door hadden wat ze ging doen, was ze al haastig op haar scooter gesprongen om binnen no time terug te keren met een pak instant koffie onder haar arm, vergezeld door een big smile op haar gezicht.

Met handen en voeten, en pen en papier om cijfertjes op te kunnen schrijven, vroeg ze ons de hemden van het lijf. Of eigenlijk vooral Dennis zijn hemd. Nadat we beiden hadden uitgelegd waar we van vandaan kwamen, was ze vooral geïnteresseerd in Dennis z’n lengte (1.96m), z’n leeftijd en gewicht. Daarna kregen zijn tattoos en gekke piercings een grondige inspectie (nee die inkt kan je er niet afvegen), moest ie laten zien dat zijn stretch een gat in z’n oor achterliet, en als afsluiter werd er ook nog even flink aan zijn beenhaar getrokken. Elke stap gepaard met een aanstekelijke schaterlach van het mevrouwtje.

Manlief werd er bij geroepen zodat mevrouwtje haar juist ontdekte alien vol trots aan hem kon tonen. En terwijl Dennis z’n kunstjes opnieuw mocht vertonen, begon mevrouwtje als een gek te telefoneren, blijkbaar met alle buurtbewoners. Van het onverstaanbare drukke Vietnamese gebrabbel herkende ik steeds heel duidelijk twee woorden; Ha Lan en Bi, wat staat voor Holland en België. Mijn vermoeden werd al snel bevestigd, want binnen de paar minuten stond opeens het halve dorp voor ons neus! Braaf deed Dennis z’n introductie routinetje keer op keer opnieuw. Tattoo, piercing en stretch showen, mevrouwtje die weer even bruut aan z’n beenhaar trok en als afsluiter de grand finale; opstaan uit z’n stoel om te tonen hoe onmenselijk lang hij wel niet is. Hilariteit alom inclusief veel applaus.

Eten is ook nog zoiets. Probeer maar eens iets te eten te bestellen terwijl er niemand Engels spreekt, en jijzelf in het Vietnamees niet verder komt dan “honger”, “soep” of “vlees”. Zonder menukaart. Resultaat is dat we al drie dagen noodlesoep aan het eten zijn met elke keer weer een verrassing wat voor vlees er in zal zitten. Als het al vlees is. Misschien is het maar beter ook dat we soms gewoon niet weten wat ze in de soep doen! Nu ik erover nadenk…. Bij nader inzien doop ik vanaf nu “onze Vietnamese vocabulaire uitbreiden” tot doelstelling nummer 1! Wat een geluk dat we makkelijke eters zijn en bijna alles gewoon lusten…

En nu wandelen we dus in het donker, in the middle of nowhere tussen de rijstvelden door. Achter ons de lichtjes van het dorp en voor ons het silhouet van de berg die door de maan in een zacht witblauw licht wordt beschenen. Plots blijft Dennis stokstijf stil staan. Ik schrik me de pleuris; “Wat is er? Voel je een beest ofzo??”. Dennis antwoordt kalm en bedeesd; “Kijk eens omhoog…”. En dan zie ik ineens waarom hij zo stilletjes blijft staan. Boven ons is de lucht bezaaid met sterren. Nog nooit heb ik er zoveel aan de hemel zien fonkelen, zo fel en intens, alsof ik alleen maar mijn arm hoef te strekken en ze in m’n hand kan nemen. Voor een moment blijven we samen zo staan, zwijgend en vol bewondering, totdat we pijn in ons nek krijgen en het tijd wordt om terug te keren. Zelfs in het donker is het hier prachtig.

We hebben voornamelijk veel gefilmd onderweg en helaas nog geen tijd gehad om daar een videootje van te knutselen…. Wordt vervolgd!!  Hier toch alvast een paar sfeerkiekjes van onderweg: